Calibra ma nowoczesne, opływowe nadwozie

Opel, podobnie jak VW, ma duże lampy tylne

Kokpit Calibra przejęła wprost z Vectry

Celica ma niemodne już dziś podnoszone przednie reflektory

Dwudrzwiowe coupe dostępne było w USA

Okrąglutko. Deska rozdzielcza Toyoty Celiki.

Projekt nadwozia Corrado to dzieło firmy Karmann

Charakterystyczny, krótki tył Volkswagena

Kokpit Corrado jest ładny, ale mało sportowy

Zwycięzcą porównania jest Toyota Celica

Dekadę wstecz trzej bohaterowie naszego porównania aut używanych należeli do najchętniej kupowanych sportowych wozów w Europie. Dla większości polskich kierowców o sportowym zacięciu Calibra, Celica i Corrado były jednak nieosiągalne ze względu na wysokie ceny. Dziś, każdy z opisywanych pojazdów, nawet w topowej wersji, można kupić już za ok. 20-25 tys. zł. Coraz trudniej jednak o egzemplarz w dobrym stanie technicznym.

Jednymi z najważniejszych kryteriów wyboru przy zakupie samochodów sportowych jest wygląd zewnętrzny oraz parametry dostępnych jednostek napędowych. Obiektywnie najnowocześniej wygląda spokojnie wystylizowane nadwozie Calibry, natomiast zaawansowany wiek najbardziej widać po Celice, w której zastosowano niezwykle popularną na przełomie lat 80. i 90., a dziś zupełnie już zarzuconą koncepcję podnoszonych świateł przednich. Corrado ze swoją stonowaną linią również nie wygląda na ostatni krzyk mody, jednak robi wrażenie pojazdu nowocześniejszego od Celiki. Wszystkie trzy samochody w najlepszych wersjach dysponują silnikami, które zapewniają osiągi jeszcze dziś budzące respekt. 204-konna Calibra Turbo pierwszą setkę osiąga w 7,1 s, 204-konna Celica Turbo - w 8,2 s, natomiast Corrado dysponujące 190-konnym motorem VR6 - w 6,9 s. Prędkości maksymalne wynoszą odpowiednio 237 km/h, 225km/h i 235 km/h.

Najlepszymi własnościami jezdnymi dysponuje Celica Turbo wyposażona w napęd 4x4 i posiadająca mniejszy niż w Calibrze Turbo (też z napędem 4x4) rozstaw osi. Corrado z racji napędu tylko na przednie koła jest nieco mniej zwinne od konkurentów.

Najmniej awaryjne są silniki stosowane w Celice. Również pod względem jakości i trwałości wykończenia wnętrza najlepiej prezentuje się Toyota, nieco gorzej wypada VW, natomiast najsłabiej Opel, którego deska rozdzielcza hałasuje na wybojach, a niedokładności montażu widać gołym okiem. W kabinie Calibry jest za to wystarczająco dużo miejsca dla czterech dorosłych osób przeciętnego wzrostu, podczas gdy w Celice i Corrado tylna kanapa ma wybitnie "awaryjny" charakter.

Największym bagażnikiem dysponuje Celica (320 l wobec 300 l Calibry i 235 l Corrado). Dostęp do niego ułatwia wysoko podnoszona pokrywa, ale dolna krawędź załadunku jest zbyt wysoka. Kolejną kategorią, w której Toyota jest lepsza od rywali, jest zabezpieczenie antykorozyjne. Nawet w najstarszych, lecz bezwypadkowych egzemplarzach nie ma śladów rdzy. Korozja lubi natomiast najstarsze VW i wszystkie roczniki Opli.

Opel Calibra (1989-1997)

Sportowe coupe z Russelheim zaprezentowano w 1989 r., rok po debiucie średniej klasy Vectry, z którą Calibra jest spokrewniona technicznie (ta sama płyta podłogowa, szereg podzespołów i silniki). Atrakcyjne wizualnie nadwozie ma jeszcze dziś robiący wrażenie współczynnik oporu powietrza Cx=0,26. Bagażnik wozu, wariantowo (po złożeniu tylnej kanapy) dysponuje pojemnością nawet 980 l. Calibrę wyposażano wyłącznie w motory benzynowe. Auta z najstarszych roczników mają pod maską czterocylindrowy, wolnossący silnik o poj. 2.0 i mocy 115 (wersja 8V) lub 150 KM (wersja 16V). W 1992 r. do produkcji wszedł turbodoładowany motor 2.0 16V dysponujący mocą 204 KM. W młodszych Calibrach (od 1993 r.) spotkać można też jednostki 2.5 V6 o mocy 170 KM oraz 2.0 z serii Ecotec o mocy 136 KM. Samochód standardowo wyposażany był w manualne, pięciostopniowe skrzynie biegów (w opcji występowała sześciostopniowa skrzynia ręczna i czterostopniowy "automat") i napęd na przednie koła. Napęd 4x4 dostępny był wyłącznie z silnikami 2.0 turbo/204 KM i 2.0/115 KM. Niewielki lifting Calibra przeszła w 1992 r. Większość aut dostępnych na polskim rynku wtórnym pochodzi w prywatnego importu.

Toyota Celica (1989-1993)

"Celina" piątej generacji z podnoszonymi reflektorami dostępna była w trzech wersjach nadwozia. W Europie jako trzydrzwiowy hatchback i kabriolet, natomiast w USA - jako dwudrzwiowe coupe i kabriolet. W trzydrzwiowej wersji pojemność bagażnika wariantowo wynosi 560 l.

W Celice montowano wyłącznie czterocylindrowe, szesnastozaworowe benzyniaki. Najmniejszy z nich o poj. 1,6 l osiąga moc 105 KM, motor 2.0 dysponuje 156 KM w wersji wolnossącej lub 204-208 KM (w zależności od rocznika) w wersji turbo, która standardowo ma napęd na cztery koła (pozostałe wersje mają napęd na przednią oś). W autach importowanych z USA najczęściej spotkać można motor 2.2/16V. W "amerykańskich" Celicach materiały wykończeniowe wnętrza mogą być w kolorze np. niebieskim lub wiśniowym, w "europejskich" - tylko w czarnym. Większość aut ma pięciostopniowe, ręczne skrzynie biegów, sporadycznie natomiast spotkać można Celiki z czterostopniowym automatem. Większość egzemplarzy modelu ma bogate wyposażenie obejmujące ABS, pełną elektrykę, welurowe obicia siedzeń czy zamek centralny (bez ABS-u i wspomagania kierownicy produkowana była wyłącznie Celica 1.6).

Volkswagen Corrado (1988-1995)

Trzydrzwiowe nadwozie następcy VW Scirocco zaprojektowano w renomowanej firmie nadwoziowej Karmann. Bagażnik "corka" wariantowo ma nawet 810 l poj. Samochód dostępny był tylko z napędem na przednie koła, a do wyboru były wyłącznie jednostki benzynowe. Początkowo pojazd oferowano z turbodoładowanym silnikiem o poj. 1,8 l i mocy 160 KM (wersja G60). W 1992 r. do oferty dołączyły dwa motory czterocylindrowe 1.8 16V (136 KM), 2.0 16V (136 KM) oraz topowy VR6 o poj. 2,9 l i mocy 190 KM. Sporadycznie spotykane są auta z ośmiozaworowym silnikiem 2.0 o mocy 115 KM, w który Corrado wyposażano od 1993 r. Silniki łączone były z pięciobiegowymi ręcznymi lub czterostopniowymi, automatycznymi skrzyniami biegów.

Sportowy VW ma bogate wyposażenie, które we wszystkich wersjach zawiera ABS i wspomaganie kierownicy, elektrykę lusterek, komputer pokładowy czy elektrycznie wysuwany (automatycznie lub po naciśnięciu przycisku) spoiler na tylnej pokrywie. W opcji oferowana była m.in. elektroniczna blokada dyferencjału, czyli tzw. szpera, skórzana tapicerka, elektrycznie regulowane fotele oraz tempomat i klimatyzacja. W 1992 r. samochód podano jedynemu liftingowi.

co się psuje?

Opel Calibra

Korozja nadwozia w okolicach tylnych nadkoli i na łączeniach blach, mała trwałość układu wydechowego, kapryśna elektryka. Defekty centralnego zamka, elektrycznych podnośników szyb oraz mechanizmu odpowiadającego za uchylanie szyberdachu.

Toyota Celica

Wycieki oleju spod uszczelniaczy w samochodach z silnikiem 2.2/16V (wersja amerykańska), awarie mechanizmów odpowiedzialnych za podnoszenie przednich reflektorów (najczęściej w pojazdach po kolizjach), nieszczelności pompy wody.

Volkswagen Corrado

Awarie turbosprężarki w modelu G60, przyspieszone zużycie półosi napędowych, korozja samochodów z pierwszych lat produkcji, defekty przewodów wysokiego napięcia w samochodach z jednostką napędową VR6 2.9, dość częste awarie układu wspomagania kierownicy.

Od autora:

Zwycięzcą porównania jest Toyota Celica ze względu na najniższą awaryjność, najlepsze własności jezdne oraz dynamiczne i trwałe motory. Kiedy dodamy do tego rozsądne ceny części zamiennych w ASO i niezłą dostępność zamienników, otrzymujemy obraz optymalnego używanego pojazdu sportowego. W konkurencji z Celicą, niemieccy konkurenci, którzy zajęli kolejne miejsca, nie są jednak bez szans. Calibra nadal robi wrażenie dynamiczną sylwetką i doskonale sprawującym się układem napędowym 4x4, a Corrado - płynnie pracującym silnikiem VR6 i sportowym wyposażeniem, jak np. spoiler tylnej klapy wysuwany automatycznie czy blokada dyferencjału. Na niższej lokacie niemieckich samochodów zaważyła przede wszystkim większa usterkowość, co wpływa na istotne, w przypadku relatywnie niedrogiego samochodu używanego, zwiększenie kosztów eksploatacji.